sessizdir benim bahçelerim.
kuşlar ötmez darağaçlarında
her gece şişlenen bir adam
demirden soğuk yataklarında

saç baş dağılmış; kaçaktır!
ruhum, ezelden sevda suçlusu
elleri silahlı gardiyandır
görmeden yaşamanın korkusu

hakimim sen ol, savcım sen!
beni bitir, gelme görüşlere
gece nedir, bir anlayabilsen
şu duvarlar gelse de dillere

yıllar geçiyor böyle işte..
insan her şeye nasıl alışıyor
bitiyor, bitiriyor her çekişte
artık sigaram bana yetmiyor.

burası hüsran, sefil batak.
bu bedende, can da durmaz!
haydi bana müsaade artık
göçmen kuşun yuvası olmaz..

Önder Özkaran