Bölük pürçük bir mutluluğun peşindeyim
Kimsenin bilmediği bir yer biliyorum
Sahillerinde el ele gezen umutlar…
Köylerinde, mutlu çocuklar tanıyorum.
Tenleri kavuniçi, ayakları yalınayak
Çıkarlar sokaklara tahta atlarla!
Ellerinde, çikolata sürülmüş ekmekleri,
Yarısı ellerine bulaşmış, yarısı yanaklarına…

Bölük pürçük bir mutluluğun peşindeyim
Kimsenin bilmediği bir yer biliyorum
Yün eğiren nineler var kırık sandalyelerde,
Balkondan balkona atlayan dedikodular dinliyorum!
Burunlarının ucundan bakıyor gözlükleri…
Çaydanlığın sesi geliyor, homurdanarak!
Duvarda çerçeveler susuyor, kilim desenli!
Hasırdan yastıklar şimdi konuşacak.

Bölük pürçük bir mutluluğun peşindeyim
Kimsenin bilmediği bir yer biliyorum
Çamurdan yapılmış kerpiç evlerin içinde,
Tezek kokulu sobalar yanıyor, sıcacık!
Fırınlarında patates pişiyor belki de…
Şimdi girer içeriye acıkmış bir çocuk
Elleri, yüzü; her yeri toprak içinde!

Bölük pürçük bir mutluluğun peşindeyim
Kimsenin bilmediği bir yer biliyorum
Muşmula ağaçlarının altında, uyur gibi…
Uzanmış, boynu bükük papatyaların üzerine;
Oynaşıyor kirpiklerim, ılık esen bir rüzgârda
Hatıralar raks ediyor kıpır kıpır içimde,
Gözlerim sallanıyor kavak dalları ucunda!

Bölük pürçük bir mutluluğun peşindeyim
Kimsenin bilmediği bir yer biliyorum
Yüreğimin bir köşesinde, duvarları çatlak!
Odaları soğuk ve karanlık, üşüyorum!
Çocukluğumun yüzü çillenmiş hatıraları…
Asma kilitler mi taktınız rüyalarıma?
Artık ben sizi o yerde bulamıyorum

Önder Özkaran  Şuride/7